قد هزارتا آسمون کبوتراتو دوست دارم
قد هزارتا آسمون کبوتراتو دوست دارم
وقتی میام امام رضا سوغاتی گندم میارم
وقتی میام به مشهدت داغ دلم تازه میشه
دلم میره کرب وبلا غصه بی اندازه میشه
تنگ میشه تا دلم برات عکس حرم رو میبینم
تو خیالم میام پیشت کنار گنبد میشینم
دنیا بدون مشهدت از خونمون کوچیک تره...
وا نمیشه دلم آقا با صد هزارتا پنجره...
دلم برای صحن تو نیگابکن پر میزنه
این دفه که من اومدم نگو که وقت رفتنه
امید دارم که من بیام دوباره پاکم بکنی
تو صحن اسماعیل طلایه گوشه خاکم بکنی...
با خاک کفشداری توآقا چشامو سو میدم
با گفتن رضا رضابه خودم آبرو میدم
آخ که چی میشه تو بگی خونتو جمع کن و بیا
رها بکن زندگی روبیا به مشهدالرضا
کاشکی میگفتی خونه ام یه حجره تو صحن طلاست
داد میزدم آی آدماصاحب خونم آقا رضاست...
رضا غریب ا لغربا رضا معین الضعفا...